Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Το προξενιο

To ανελεητο κουδουνισμα του τηλεφωνου της τρυπουσε τα αυτια.

Λιγο νωρις για κεινη μια και το περασμενο βραδυ το ξημερωσε με φιλους στα μπαρακια της κοντινης παραλιας. πινοντας ποτακια και σφηνακια.

-Λοιπον ανηψια.. ακουστηκε η, απο την αλλη ακρη του συρματος φωνη, κλεισε τα ματια και προχωρα.
-Που βρε θειε;....
-Ειναι ενα πολυ καλο παιδι και να το παρεις...
-Που να το παω βρε θειε; Το χιουμορ της δεν την εγκαταλειπε ποτε ακομη και στα πιο δυσκολα, ακομη και τις κακοτοπιες με αυτο τις αντιπαρερχονταν.

Τοσα χρονια μαθημενη να ζει μονη της και να διαφεντευει τον εαυτο της και τις θελησεις της εκανε το κεφι της μαννας και πηγαινε σε διαφορα προξενια που της προτειναν με ολο και πιο παραξενα ατομα, παντα φυσικα αποκατεστημενα.
Στα σαραντα και κατι χρονια της ειχε μαθει να καταλαβαινει τους ανθρωπους με την πρωτη φορα που θα τους εβλεπε.
Τον συγκεκριμμενο ομως δεν χρειαστηκε ουτε καν να τον δει για να καταλαβει το ποιον του.
"Ειμαι διαθετιμενος να κερασω εναν ακριβο καφε"της ειπε στο τηλεφωνο οταν κανονιστηκε η συναντηση, δεν χρειαζοταν να πει τιποτε αλλο για να καταλαβει με τι ειχε να κανει αλλα για το χατηρι της μαννας ειπαμε και πριν, πηγε στον ακριβο καφε.

Ο γαμπρος το κελεπουρι εφτασε με τζιπ μεγαλου κυβισμου στο ραντεβου και ντυμενος μπαρμπας.

-Ενα τσαι ειπε η σαρανταχρονη μπασμενη, προοριζομενη για νυφη κοπελια.
-Εισαι αρρωστη; αντετεινε με αθωοτητα ο αδαης μπαρμπας....

-Δυο τέια... .. ειπε αφηνοντας αναυδο τον νεαρο σερβιτορο του καφε στο σταθμο των τρενων της μικρης επαρχιακης μας πολης.

Αδοξα και μετα απο εικοσι λεπτα εληξε αυτη η συναντηση επιστρεφοντας ο καθενας στον κοσμο του και στην ζωη του